Bucketlists. Iedereen kan wel een paar bucketlist punten of doelen noemen, maar bijna niemand doet er werkelijk iets mee. Ik heb altijd wel in mijn hoofd een paar vage dromen gehad, maar nooit concreet genoeg erover nagedacht, laat staan ze waar gemaakt. Een bucketlist was voor mij zoiets zoals een paar hele hoge hakken, heel erg mooi om te hebben, maar ze verdwijnen gelijk achterin de kast omdat ik vastgeroest aan mijn sneakers ben.

Maar wat heb je aan een bucketlist als je er niets mee doet?

Tijd om te stoppen met excuses. Tijd om mijn dromen waar te maken. Eindelijk ga ik mijn bucketlist serieus nemen. Het leven is te kort om het niet te doen. Vanaf nu zal ik elke twee maanden een punt van mijn bucketlist afvinken. Let’s go!

Bucketlist challenge 2 # Een nieuwe taal leren

Ik wilde altijd al graag een nieuwe taal leren. Engels is geen probleem, met mijn Duits kan ik mijzelf wel redden en mijn Frans is nogal roestig maar ach, dat gebruik ik toch niet.

Het leren van een nieuwe taal stond dan wel op mijn bucketlist, maar ik was eigenlijk niet echt van plan er ook iets mee te doen. Te veel moeite. En wat was het nut eigenlijk?

Totdat ik naar Midden en Zuid-Amerika ging. Opeens had het leren van een nieuwe taal een doel: namelijk kunnen communiceren met de lokale bevolking en hierdoor een veel intensievere en ‘echtere’ reiservaring te beleven. En een nog directere aanleiding: op sommige plekken in Zuid-Amerika kun je jezelf nu eenmaal niet redden zonder Spaans.

Tradionele methodes, nee bedankt

Zonder enkele ervaring met de Spaanse taal kwam ik aan in Panama waar ik mijzelf als doel stelde de taal te leren. Maar omdat zoveel vrienden waarmee ik reisde al Spaans spraken, merkte ik dat ik lui werd en niet echt de moeite deed om te praten met de lokale bevolking. En die 10 minuten Duolingo die ik elke avond deed…dat schoot ook niet echt op.

Na twee maanden kwam ik nog steeds niet veel verder dan ‘Como Estas’ en ‘Donde esta el banjo?’.

Ik besloot mij in te schrijven voor een cursus Spaans in Colombia, waar ik een week lang braaf naar de lessen ging. Maar na die week hield ik het alweer voor gezien. Ik vond het stom om in een klaslokaal woorden op te moeten dreunen en te blijven hangen in vervoegingen, dat had voor mijn gevoel niets te maken met de gepassioneerde taal die ik zo graag wilde leren. Onderhand was ik alweer twee maanden verder en kon ik nog steeds niemand verstaan.

Onconventionele methodes

Toen bedacht ik mij dat het niet mijn motivatie was die mij in de weg zat, maar de leermethodes. Ik hou niet van de schoolse wijze van lesgeven en als ik het gevoel krijg dat iets moet, dan is mijn motivatie weg. Ik hou ervan om nieuwe dingen te leren, maar wel graag op mijn eigen manier. Daarom kwam ik tot wat onconventionelere methodes om Spaans te leren.

Zo raakte ik bevriend met een Colombiaan, met wie ik regelmatig language-exchange lunches hield, waarbij we de helft van de tijd alleen Engels spraken en de helft van de tijd alleen Spaans. Soms leidde het tot ongemakkelijke momenten waarbij het gesprek volledig ‘lost in translation’ was. Maar uiteindelijk een win-win situatie voor ons beiden en nog gezellig ook.

Ik meldde mij aan op Tinder en had eindeloze gesprekken in het Spaans met lokale aanbidders. Van een afspraak kwam het niet, dat was mijn intensie ook niet, maar het leverde mooie gesprekken op en zorgde ervoor dat ik snel gewend raakte aan de Colombiaanse slang. Beetje obscure methode misschien, maar het werkte wel. Gracias, Colombia.

Daarnaast begon ik met het luisteren naar songteksten van reggaetonmuziek. Elk keer als ik een nummer op de radio of in een club hoorde, zette ik mijn Shazam aan, waarna ik later de teksten een voor een ontleedde. Het leren van een taal was nooit zo leuk. En ik ging naar films in de bioscoop. Nasynchronisatie bij Engelse films is hilarisch en daardoor blijft de taal makkelijk hangen (Luke… yo soy tu padre!).

Gewoon doen

Belangrijk was ook dat ik over mijn angst heen durfde te stappen om fouten te maken. Ik draaide een knop om in mijn hoofd en praatte honderduit met iedereen die ik tegenkwam. Aan elke taxichauffeur vertelde ik mijn levensverhaal, in de supermarkt maakte ik een praatje over het weer en in de bus kletste ik met oude mannetjes over Colombiaans eten.

En het werkte.

Ik begon vlot de taal op te pikken. Spaans bleek toch niet zo moeilijk als ik dacht. Ik spreek natuurlijk niet geheel foutloos, maar hé, je moet ergens beginnen.

Na 4 maanden reizen vloog ik naar huis met het trotse gevoel dat ik Spaans spreek. Oké, ik ben geen expert en ik moet steeds mijn gesprekspartners vragen of ze ‘despacio’ willen praten ‘por favor’. Maar goed, doordat ik nu gesprekken kan voeren is het genoeg om het tweede punt van mijn bucket challenge lijst af te mogen strepen.

Oké je spreekt Spaan… dus?!

Nu denk jij vast: “Oké leuk voor jou dat je nu Spaans spreekt, maar wat is je doel met dit verhaal?”

Ik probeer hier geen reclame te maken voor de Spaanse taal. Je moet zelf weten wat je wilt leren, daar bemoei ik mij verder niet mee. Maar een les die ik heb geleerd door dit avontuur en wil delen, is dat niet iedereen op dezelfde manier leert. Soms werkt de ene leermethode simpelweg niet, maar daardoor moet je je niet uit het veld laten slaan. Wie weet werkt een andere methode (of jouw eigen bedachte methode) namelijk wel, en kun je veel meer bereiken dan je denkt.

En dit is een les die je ook kunt neenemen in je werk. Als iets even niet lukt, waarom probeer je het niet eens op een andere manier?